prensa
 
 

29/10/07

Margar no pazo do tempo 2

CRÍTICA: "O PREZO DE SER DISTINTO" por Bea Bravo

Culturagalega.org (26-X-07)

Tolo é o que adoitamos chamar ó que se arrisca a ser diferente. A orixinalidade xa non é doada de atopar, e as máis das veces non somos quen de entendela ou de apreciala. Para axudarnos a comprender isto, Sarabela sitúa a acción nunha casa de repouso dende a que tentará facer de guía pola escuridade dos nosos pensamentos, polo complicado dos nosos razoamentos. Cada un de nós é peculiar. Cada un de nós é único. Mágoa que ás veces esas diferenzas non sexan ben vistas por tódolos demáis.

Esta invitación á reflexión do que custa ser distinto non sería posible sen a maxistral interpretación de todos os actores, que sorprenden e arriscan explorando recursos grotescos e diferentes ós que cada un empregaba en espectáculos anteriores. A música, o baile, a canción e o movemento son armas escénicas nas súas mans que lles axudan a sacar o espectador da lóxica cotiá e transportalo a un teatro cheo de sensacións.

A pesar de que a obra pode perder por momentos algo de intensidade, apóiase no seu vestiario para superarse a si mesma. As roupas que nos presentan ós personaxes e que nos axudan a definilos son unha excelente mostra do traballo creativo, orixinal e cheo de cor que Ruth D. Pereira deseñou para este espectáculo, e que ten a importancia e a entidade suficiente como para converterse nun personaxe máis.

12/10/07

Margar no pazo do tempo 1

DIARIO DE FERROL. SÁBADO 14 DE ABRIL DE 2007

Recién estrenada en Ourense, llega al teatro Jofre de Ferrol: Margar no pazo do tempo, escrita y dirigida por Ánxeles Cuña Bóveda; en mi opinión se trata de la obra más divertida e intensa de Sarabela Teatro desde "Tics" y "Os soños de Caín". En ella la autora nos plantea interrogantes y también nos ofrece pistas en un esperanzador y abierto final. Se trata de un espectáculo muy vivo, con canciones en directo, integradas de un modo fluido en la acción. La música de acordeón corre a cargo de Yuri Sidar, un virtuoso Orfeo que con sus gestos y melodías nos lleva a un auténtico viaje iniciático. Este es el viaje de Margar - interpretada por una espléndida Nate Borrajo, actriz que acabamos identificando con el personaje - una inteligente muchacha que quiere profundizar en la investigación del comportamiento humano, en las luces y sombras del cerebro. A partir de aquí vamos acompañándola, primero en su onírica visión, donde nos cuenta lo que percibe más allá de las apariencias en las actitudes de las personas que transitan por la ciudad, como encerrados en burbujas. Margar va a un centro psiquiátrico, donde conoceremos a sus vitales y extravagantes doctores, al curioso Águia, continuamente dividido (de ahí su sugerente nombre) al que Josito Porto consigue dar una sorprendente humanidad (es increíble lo que es capaz de hacer este actor con su voz, siempre cálida y natural, tanto cuando habla como cuando canta). También nos encontramos con el amable y ambivalente doctor Cam, al que da vida Fernando Dacosta, en una interpretación vibrante que nos transporta de la risa a la sorpresa? Conoceremos también a la tensa y alegre Pita, encarnada soberbiamente por Fina Calleja, en uno de los mejores papeles de su carrera (desde su natural Marisa Mallo, de "O lápis do carpinteiro") que, se nos revela en estado de gracia en todos los sentidos; nos divertimos con sus canciones, con su mímica e incluso en una de las escenas finales se lanza en un sobrecogedor salto mortal emocional, con su gesto y con su voz. Sabela Gago es la elegante y compacta Nona que, en la escena de la terapia, a través del teatro, interpreta a una seria Antífona; para después descolgarse plena de sensualidad, como una atractiva y arrebatadora "mujer-vórtice". Muchas veces le da la réplica Rula, una extraordinaria Elena Seijo, con la que nos reímos por su inconformismo, su rebeldía, su espontánea gracia pícara, y luego nos conmociona con la vitalidad al defender el amor como motor de la vida. Tito R. Asorey resuelve de un modo preciso su energético Tiro, en una evolución tan fulgurante como la del propio actor, que en esta obra está igualmente convincente en la escena de repliegue y conflicto interno, como en la de plena expansión; todo ello prácticamente sin palabras, sólo con su desbordante y rápida expresión corporal. Suso Díaz es un sincero, enigmático y seductor Po, que quiere que le cuenten la verdad a la protagonista y defiende la liberación aunque sea inducida. La escenografía, las luces y los efectos son hermosos, envuelven a los actores, igual que el imaginativo vestuario, pero nunca nos distraen de la atracción que ejercen sobre nosotros los actores. Da la impresión de que han sido una vital fuente de inspiración siempre presente en el proceso creativo de la autora de esta obra maestra, lúcida y maravillosa.

Emilio García

CRISTOVO E O LIBRO DAS MARABILLAS 1

LA VOZ DE GALICIA. 9 de febreiro de 2007

FUGAS

CRÍTICA. CAMILO FRANCO

(Extracto )

"XOGOS DE DESCUBERTA"
(...) sarabela desembarcou con Cristovo e as marabillas nese territorio que debería estar poboado de nenos dispostos a ser algo maliciosos e adultos dispostos a ser algo inxenuos. Cada un debera por algo da sua parte e aínda que as familias que vaian ao teatro unidas non teñen que quedar unidas para sempre, é verdade que cando se separen han ser algo máis cultas.
Para non discutir o adxectivo físico, a máis recente montaxe de Sarabela abandona o textual e tenta estimular a vista como sentido de entrada e a imaxinación como obxectivo último dos espectadores. É unha imaxinación que volve sobre espazos abandonados a medida que a Play Station se sofisticaba. Son os territorios do exótico que agora vende National Geographic para os adultos dispostos a viaxar.
Sarabela traballa esta aproximación ao Colón infantil desde o xogo e o ritmo, a sorprender con algunhas resolucións visuais como as sombras chinesas, e a suxerir no espectador, teña a idade que teña, que xogar é algo máis que un método para aprender sen aburrirse. Xoga moito esta obra e coreografía os movementos para entreter os ollos e, hai días, que non se distinguen os ollos dos nenos e dos adultos

MACBETH 2

LA VOZ DE GALICIA 23 de xullo de 2006

Cultura y TV
CRÍTICA TEATRAL
Moita furia e pouca leria

Camilo Franco

Lamentablemente Macbeth non é unha metáfora. O refinamento do poder vai por parroquias e quizais agora sexa menos sanguento pero non menos violento.
Quizais por eso o Macbeth de Sarabela con Helena Pimenta non queira ser metafórico senón furioso, moi falado e pouco discursivo, moi visual e pouco estetizante. É unha montaxe carnívora que devora aos personaxes nesa descrición, tan actual, da espiral que xenera a propiedade do poder: as grandes palabras son tan mentira como a letra pequena.
A versión ofrécelle ao protagonista unha lixeira cortada co desequilibrio emocional e o seus cambios de carácter poden parecer algo urxentes, pero mostra a poliédrica cara de quen acaba por confundir o manexo do poder coa súa propiedade. Un argumento de longuísima resaca en Galicia.
En certo sentido, Sarabela plántalle cara a esa sucesión de violencias que Shakespeare verbaliza. Vólvelles a contundencia carnal como un afiador fai do metal un instrumento perigoso.
A compañía esquiva facer elipses sobre o carácter violento da obra, busca unha verosimilitude na contundencia escénica con que a obra vai á última batalla de Macbeth intramuros. Hai un deixe épico, pero visual e narrativamente a excelencia da escena e o impacto da escena deixa o final un pouco á baixa. Sarabela vai a Macbeth sen lerias, por demostrarlle ao espectador ata que punto resulta difícil de aceptar que hai algo no humano que é así. Violento, cruel e pouco razoable.

MACBETH 1

LA VOZ DE GALICIA. 22 de xullo de 2006

OURENSE

DIARIO DE AURIA

XOSÉ CARLOS CANEIRO

( Extracto )


SINTO debilidade por Sarabela. É unha cuestión emocional, sentimental, unha soberbia que me corre cada vez que os contemplo, escoito, admiro. Vin crecer a Sarabela. Actrices e actores que maduraron co tempo e hoxe, hai que gritalo, son o mellor do mellor de Galicia calidade. Son de Ourense. Ganaron premios de todas as cores e formatos e resistiron ao éxito. É un mérito neste país que perdoa todo, incluso o peor fracaso, pero que rara vez sabe desculpar un gran triunfo. Sarabela son dos nosos. Viven no teatro e para o teatro. Teñen na pel sensibilidade, na voz coraxe, e nos ollos unha sinceridade que nestes tempos resulta entrañable. Non vou dicir que o Macbeth que dirixe Helena Pimenta é o mellor dos seus espectáculos, entre outras cousas porque teño a memoria plena de momentos gloriosos de Sabarela. Chorei con eles, rin, sentín, crecín, toquei as nubes e deixeime ir con Sarabela entre bicos. As súas representacións son como gotas de chuvia, lixeiras, frescas, estimulantes. Son artistas, dos de verdade: currantes, rotundamente apaixonados, vocacionais, entusiastas. O seu Macbeth é a única "transgresión" de Shakespeare que realmente chegou á miña alma. Visualmente é espléndido. Fernando Dacosta crea un personaxe imborrable, o mellor Macbeth dos últimos Macbeth. É unha obra actual que non cae na seudorixinalidade modernista que ten asasinado aos clásicos. Exuberante nas formas, efectiva e efectista, plena de vigor durante toda a representación, metafórica, cun texto soberbio, altamente emotiva, electrizante para o noso corazón (tan gastado).
(...)