A ESMORGA 2
"PURO TEATRO"
Antonio Piñeiro
La Región. 29-9-09
(...)
Seriamente, arroupado por unha estudada e perfectamente ensarillada escenografía, facendo gala dun altísimo grao de veracidade no relato, dunha máxica verosimilitude na recreación da historia e dunha profesionalidade individual e colectiva que sería merecente, se cadra, de procurar os grandes escenarios do Estado, foi como recibín, o pasado sábado pola noite, a regalía da representación da Esmorga polo grupo ourensán Sarabela.
Malia que sei que estivera en cartel unha longa tempada, non tivera lecer eu daquela de poder asistir á representación que hai 13 anos fixera o grupo da obra cumio de Blanco Amor.
Descoñezo, polo tanto, canto queda daquela primeira experiencia e canto hai de novidade no relato dirixido por Ánxeles Cuña. Ora ben, o que sí sei - e podo dicilo con todo o orgullo de ourensanía, porque a compañía é ourensá - é que saín da sala coa sensación de ter participado eu mesmo na esmorga, é dicir, de ter sido abducido polo Cibrán, o Bocas e o Milhomes, do mesmo xeito que unha gran novela te atrapa nas súas páxinas e che fai perder a conciencia do tempo ou unha excelente película te eleva a outra dimensión, borrando todo o que se move ó teu redor.
(...)
Antonio Piñeiro
La Región. 29-9-09
(...)
Seriamente, arroupado por unha estudada e perfectamente ensarillada escenografía, facendo gala dun altísimo grao de veracidade no relato, dunha máxica verosimilitude na recreación da historia e dunha profesionalidade individual e colectiva que sería merecente, se cadra, de procurar os grandes escenarios do Estado, foi como recibín, o pasado sábado pola noite, a regalía da representación da Esmorga polo grupo ourensán Sarabela.
Malia que sei que estivera en cartel unha longa tempada, non tivera lecer eu daquela de poder asistir á representación que hai 13 anos fixera o grupo da obra cumio de Blanco Amor.
Descoñezo, polo tanto, canto queda daquela primeira experiencia e canto hai de novidade no relato dirixido por Ánxeles Cuña. Ora ben, o que sí sei - e podo dicilo con todo o orgullo de ourensanía, porque a compañía é ourensá - é que saín da sala coa sensación de ter participado eu mesmo na esmorga, é dicir, de ter sido abducido polo Cibrán, o Bocas e o Milhomes, do mesmo xeito que unha gran novela te atrapa nas súas páxinas e che fai perder a conciencia do tempo ou unha excelente película te eleva a outra dimensión, borrando todo o que se move ó teu redor.
(...)
25/9/09
A ESMORGA 1
"O realismo sempre é cruel"
Camilo Franco
La Voz de Galicia 21-9-09
Seguramente "A esmorga" ten un título inocente para todas as cousas que suceden no seu itinerario, para a maneira en que suceden. Non é unha historia tráxica, é unha historia cruel e realista. De realismo cruel.
Sarabela recunca en "A esmorga", e se a primeira vez foi un atrevemento imprescindible, esta segunda é unha reafirmación das necesidades e das intencións, un segundo afeitado que apure aínda máis as posibilidades dunha historia apegada estreitamente á condición humana.
Hai diferenzas no arco dos trece anos que separan unha montaxe de outra, pero corresponden a o campo da linguaxe. non se trata dunha reedición, senón dunha reescrita escénica que conserva todos os corpos dos delitos, pero é máis firme no pulso narrativo. Máis firme na inexorabilidade con que avanza a historia, máis firme porque hai máis aire arredor das accións e porque sen rebaixar esa violencia contundente e viscosa que marca a natureza das cousas están os contrapuntos todos que explican con claridade que "A esmorga" non é unha obra sobre a violencia, senón sobre os porqués da violencia como resposta a circunstancias opresoras.
Na versión actual de Sarabela está contada toda "A esmorga". Vai alén do contado e dos personaxes, hai unha domensión máis de espazo ou de paisaxe moral que vai tomando corpo ao longo dunha proposta que dialoga cos fondos da novela sen entreterse en disquisicións.
Esa firmeza narrativa e a contundencia da realidade que respira a obra evita esa lectura tópica ou apresurada da novela que aínda ten éxito entre unha parte do lectorado profesional: a lectura tremendista. Sarabela aproveita o seu segundo achegamento para poñer aínda máis distancia con reducir a novela de Blanco Amor a unha historia de violencia sen sentido.
A compañía fai un esforzo de estilización para evidenciar a presión do entorno, por colocar a os personaxes na súa xusta circunstancia vital e por rodealos dunha circunstancia que pode ser calquera cousa menos amable. Porque esa é a intención realista de "A esmorga".
A realidade é unha circunstancia cruel, así que o realismo debe ser un argumento cruel. Non é necesario cargalo cos tintes da traxedia para que siga sendo aterrador. É máis cruel así.
Camilo Franco
La Voz de Galicia 21-9-09
Seguramente "A esmorga" ten un título inocente para todas as cousas que suceden no seu itinerario, para a maneira en que suceden. Non é unha historia tráxica, é unha historia cruel e realista. De realismo cruel.
Sarabela recunca en "A esmorga", e se a primeira vez foi un atrevemento imprescindible, esta segunda é unha reafirmación das necesidades e das intencións, un segundo afeitado que apure aínda máis as posibilidades dunha historia apegada estreitamente á condición humana.
Hai diferenzas no arco dos trece anos que separan unha montaxe de outra, pero corresponden a o campo da linguaxe. non se trata dunha reedición, senón dunha reescrita escénica que conserva todos os corpos dos delitos, pero é máis firme no pulso narrativo. Máis firme na inexorabilidade con que avanza a historia, máis firme porque hai máis aire arredor das accións e porque sen rebaixar esa violencia contundente e viscosa que marca a natureza das cousas están os contrapuntos todos que explican con claridade que "A esmorga" non é unha obra sobre a violencia, senón sobre os porqués da violencia como resposta a circunstancias opresoras.
Na versión actual de Sarabela está contada toda "A esmorga". Vai alén do contado e dos personaxes, hai unha domensión máis de espazo ou de paisaxe moral que vai tomando corpo ao longo dunha proposta que dialoga cos fondos da novela sen entreterse en disquisicións.
Esa firmeza narrativa e a contundencia da realidade que respira a obra evita esa lectura tópica ou apresurada da novela que aínda ten éxito entre unha parte do lectorado profesional: a lectura tremendista. Sarabela aproveita o seu segundo achegamento para poñer aínda máis distancia con reducir a novela de Blanco Amor a unha historia de violencia sen sentido.
A compañía fai un esforzo de estilización para evidenciar a presión do entorno, por colocar a os personaxes na súa xusta circunstancia vital e por rodealos dunha circunstancia que pode ser calquera cousa menos amable. Porque esa é a intención realista de "A esmorga".
A realidade é unha circunstancia cruel, así que o realismo debe ser un argumento cruel. Non é necesario cargalo cos tintes da traxedia para que siga sendo aterrador. É máis cruel así.
